’s Avonds voor e boer zyn huus zat er een joenge maarte
Ze stopte kousen, lapte kleers of speeld’ allene kaarte
Dat was e ding van vijftien jaar, ze noemde Rosemie
Z’had boekels in heur strooiblond haar
Ol wezekanten drie

En ’t zeuntje van champetter Klaas die zag ze nogal geirn
En ’t dochte hem dat 'em daar bij heur ’t beste kuste geneiren
Dat was e joengen van zestien jaar, e lietje kiekebie
Met e moustachke van zes haren
Ol wezekanten drie

De père van die Rosemie da was e kloeken boer
Die ‘t lichte in de gaten kreeg en wacht hield up zijn toer
Da was ne vent van zestig jaar en ossan hadd”n ie
Zyn mond vul sjieken hier en daar
Ol wezekanten drie

Maar weet je wuk, bij Rosemie, dat heuren kopje goeng
Die joengen is nog zo kwalijk nie, maar j’is nog veel te joeng
En was’t uut leutens, ‘k weet het nie, fraai dikwijls gaf ze zie
Hem stikken met heur naalde, ai, 
Ol wezekanten drie

E keer dat late en donker was, de joeng peinsde lach maar gy
En kwam dichte by heur staan en ’t zag toch niemand nie
Greep dievelings dat kopke vast van snelle Rosemie
En gaf ’t er rap zes piepers up
Ol wezekanten drie

Maar den boer die bachten d’hage stond en had het merdju gezien
En ’t hielp nie dat ’t ventje kloeg, hem moste over zyn knie
En kletsen droem en kletsen kloek, oei, oei, by Rosemie
Klonk ’t up zijn billen en zyn broek
Ol wezekanten drie