D’r ligt in Bourgogne ne mens op sterven,
Van diep in de tachtig, ne boom van ne vent,
Ettore di Padova, me amigo, frattello,
Een schat van ne mens, een uniek monument.

Je overleeft ongedeerd den tijd van den Duche,
De chaos, de kolo’s, en veel droog brood
Geen woord kwam daarvan nog over z’n lippen,
Van die clowneske, groteske zielige pret.

Ettore, Ettore.

Italia, adio,
Ik kom hier nooit nie weer hier,
Ik zoek naar niemands en ne iedereens land,
En zo liep ie in de armen van zijn amore, Martine,
En zijn ze in een dorpje in Bourgogne gestrand.

Daar zijn in Bourgogne veel bomen te vellen,
Er zijn beken en bronnen zuiver en gezond,
Er zijn hoge bergen stenen te klieven,
Er is ook heel vruchtbare akkergrond.

Voor Ettore, voor Ettore.

Ie stroopte konijnen in de donkerste bossen,
Ie keelde de reebok heel sluw en discreet,
Ie verzamelde noten, slakken en zwammen,
Oh wat een weelde voor die ooit honger leed. 

 Ie kliefde het brandhout voor heel de stroate,
En verhakkelde deerlik den helft van z’n hand,
Ie stookte van pruimen bedwelmende goute,
En schoudertomaten hadde niemand in ‘t land

Van Ettore, van Ettore.

Ie kende de kruiden, en al ’t groeien en ‘t bloeien,
Ie kende de kracht van eik, beuk en iep,
De stand van de sterren en de wassende mane,
En d’oude remedies tegen buikloop en griep.

De migranten tore was diep wijs van binnen,
Maar nu is dat doodgaan nog de moeilijkste stap,
Couragio amigo, frattello Etore,
Misschien is dit het einde van uw ballingschap.

Ettore, Ettore.

D’r ligt in Bourgogne ne mens op sterven,
Ze zeggen daarvan gekneusd en geknakt,
Ne boom van ne vent nu een hoopke ellende,
Doar zit Ettore nu schuin weggezakt.

Kik ik omhels je nu mijn vrouw en mijn kinders,
‘k Heb vader en moeder adio gezegd,
Ik kom met m’n lied naar u toe gevlogen,
Ik geef het u mee naar al’grilligheid.

Ettore, Ettore.

Ettore