’t Was in die stille zomeravond,
met nevens hem een kanne bier,
dat de speelman ons bekoorde,
op zijn oude schone lier.
Ie zong zijn liedjes deur den avond,
van liefd’ en oorlog lang geleên,
van vissers en matrozen
en in ’t refreintje zongen we mee.
Ie was voorzekers uit verre streke,
niemand wist precies van waar,
ie was niet gelijk al d’ andre,
surtout met zo ne kop lang haar.
Ie was in maanden nie geschoren,
deur ruzie met zijne barbier,
veel liever dronk ’n een teugsje,
bie ieder liedj’ een teugsje bier.
Maar ie zong en dat was zeker,
in een tale wel nie heel normaal,
maar toch nog meer verstaanbaar,
dan al dat vreemd kabaal.
Van menschen van te lande,
van koetjes in de weî,
van de bruilofte te Kana
en van de meiskes bij de zee.
Maar diep in de nacht, ie ging de speelman,
weg uit mijn dromen, verre weg van hier,
maar ’s nuchtens op mijn kamer,
daar vond ik zijn oude lier.