Ik maakte vaak te voet een verre reis,
te paard ging ik vaak naar mijn ondergang.
Nooit was de hemel zo neerslachtig grijs,
nooit eerder maakten mij wat wolken bang.
Zoals de ene voor de andere schuift
en hoe het ijs plots op mijn wimpers ligt,
alsof mijn slee door witte vlakten stuift.

Je moet goed kijken hoe een neuslijn loopt
en hoe twee ogen in het voorhoofd staan
en hoe een kin zich op de andere hoopt
en op papier begin ik bovenaan.
Ik houd mijn ogen wel een beetje dicht,
zodat ik alles extra duidelijk zie.
Het makkelijkst is, vind ik, een gezicht.

Welkom, vlieg waar ik wijs,
vlieg naar Wenzela’s ijspaleis.
Welkom, vlieg mijn vinger na
naar het ijspaleis van Wenzela.

Heel langzaam wordt mijn hemel zwart als git
en voel ik mij alsof ik niemand ken,
hoewel ik op een kleed vol kinderen zit
die zeggen dat ik morgen bij je ben.
Ik zou nu graag bij jou in Hamelen zijn
en lachen, omdat alles over is
en een heel leven met je samen zijn.

Welkom, vlieg waar ik wijs,
vlieg naar Wenzela’s ijspaleis.
Welkom, vlieg mijn vinger na
naar het ijspaleis van Wenzela.

Nooit eerder was ik in een ijspaleis.
De kou jaagt krampen in mijn linkerwang.
Nooit was de hemel zo neerslachtig grijs.
Nooit eerder maakten mij wat wolken bang.
Zoals de ene voor de andere schuift
en hoe het ijs plots op mijn wimpers ligt,
alsof mijn slee door witte vlakten stuift.

Welkom, vlieg waar ik wijs,
vlieg naar Wenzela’s ijspaleis.
Welkom, vlieg mijn vinger na
naar het ijspaleis van Wenzela.

Hamelen!
Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?