In het Oebeler slot aan de rand van de stad
daar wonen twaalf spoken, hoe vind je me dat?
Ze wonen daar saam in de toren, drie hoog,
lekker warm , lekker droog.
Lekker warm, lekker warm, lekker droog.

En iedere nacht als de klok twaalf keer slaat,
dan komen die spoken naar buiten op straat.
Dan zie je ze dansen op het Oebeler plein,
lekker wild, lekker fijn.
Lekker wild, lekker wild, lekker fijn.

En als je die spoken daar dansen ziet,
dan moet je niet bang zijn, nee, doe dat maar niet.
Het lijkt of ze vreselijk griezelig zijn.
Het is niet waar, het is maar schijn.
Het is niet waar, het is niet waar, het is maar schijn.

Want weet je, die spoken zijn vreselijk lief,
dat wil je niet geloven, welaan, asjeblief.
Ik ga er gewoon in mijn eentje op af.
Dacht ik wel… sta je paf…
Dacht ik wel, dacht ik wel… sta je paf.

Om tien over twaalf gaan die spoken weer vlug
met laken en al naar hun toren terug.
Dan klimmen ze weer naar hun plekje, drie hoog,
lekker knus, lekker droog.
Lekker knus, lekker knus, lekker droog.

Tja, net als in Oebele is het in Oss,
in Meppel en Leiden en ’s-Hertogenbosch.
Er is eigenlijk niemand zo lief als een spook
in Schiedam en in Mook.
In Bussum en Leiden en Mook.

Je moet je, geloof me, nooit bang laten maken
door spoken… want kijk, het is een mens in een laken.