Toen ik nog op de schoolbank zat had ik een kleine kameraad,
z'n vader was een schatrijke meneer.
Hij was in heel de stad bekend maar hij had z'n zoontje zo verwend,
het jongetje kreeg alles en nog meer.
Hij had het mooiste schoolgerief, 't mooiste speelgoed, de mooiste fiets,
er was niets meer waarvan hij dromen kon.
'k Weet niet of ik het zeggen moet maar 'k was een tikkeltje jaloers
en ieder die dat wist begreep waarom.
 
Want hij had alles en ik niets
en ik voelde mij zo arm, ik voelde me zo klein, zo onbeduidend klein.
Want hij had alles en ik niets,
wat had ik graag in zijn plaats willen zijn.

Toen hij z’n eerste wagen had, liep hij met zeer veel geld op zak.
En stal het meisje van m’n achttien jaar, het deed oneindig veel verdriet.
Hem dit vergeven kon ik niet, dus gingen onze wegen uit elkaar.
‘k wou niet meer in z’n schaduw gaan, ik had het lang genoeg gedaan.
Zo bleef ik heel alleen in het bestaan, hij was omringd door iedereen.
Het leek alsof de zon alleen, voor hem daar boven aan de hemel scheen.


Want hij had alles en ik niets
en ik voelde mij zo arm, ik voelde me zo klein, zo onbeduidend klein.
Want hij had alles en ik niets,
wat had ik graag in zijn plaats willen zijn.
 
Verleden week, tien jaar nadien, heb ik hem pas teruggezien,
hij keek niet meer hoogmoedig op mij neer.
Maar liep met z'n hoofd in de grond omdat er in z'n ogen stond:
'k ben niet meer zo gelukkig als weleer.
Z'n erfdeel heeft hij opgedaan, z'n meisje heeft hem laten staan,
hij heeft geen geld, geen thuis, geen vrienden meer.
Ik vond de liefde en 't geluk waarvoor ik vocht, stuk voor stuk,
nu zijn precies de zaken omgekeerd.
 
Eens had hij alles en ik niets,
en ik voelde me zo arm, ik voelde me zo klein, zo onbeduidend klein.
Nu heb ik alles en hij niets,
en ik zou niet graag in zijn plaats willen zijn.