Wie is die vreemde man daar, in ’t hart van Amsterdam,
die door de avondschemering naar de taveerne kwam?
Hij zit daar stil te roken en tuurt mat door de ruit.
De avond spreidt zijn sluier over de grachten en bomen uit.

REMBRANDT.

’t Is een miskend genie, door eenzaamheid gekweld,
als kunstenaar verguisd, als mens niet meer geteld.
Eens rijk en nu doodarm, z’n have en goed verdeeld,
heeft hij door zijn eigen kunstzin ook geld en roem verspeeld.

REMBRANDT.

De wereld ziet in hem alleen nog maar een wrak,
een ouwe idioot en daaraan heeft men lak.
Ze is reeds lang gestorven, de vrouw die aan zijn leven,
in tijd van roem en weelde, glans en geluk mocht geven…

SASKIA.

Waar zijn die mooie dames, met blozend-rood gelaat,
beladen met juwelen, gehuld in rijk gewaad?
Waar zijn de stoere heren, met hoed en pluim en snor,
met vast omklemde degen in ’t schemerlicht decor?…

CLAIR-OBSCUR.

’t Is waar: men krijgt de roem niet al te vaak in ’t leven.
Veroordeeld, gerateerd, werd hij met smaad omgeven.
Terwijl nu reeds miljoenen zijn werk bewonderen kwamen,
bij jou, die zonder hem, nooit werd die nobele dame…

AMSTERDAM.

Rembrandt, in wie men nu een groot genie vereert,
eens ben je van ellende en honger gecrepeerd.
Toch ben je uit stof en as weer opgestaan,
om - als de grootste schilder - door eeuw en tijd te gaan!

REMBRANDT!  REMBRANDT!



Tekst: Will Ferdy
Muziek: Eddie Defacq