Er was eens een schilder uit Elen
die niets liever deed dan penselen.
Hij was altijd actief
en ook figuratief,
want moderne kunst kon hem niets schelen.

Hij schilderde bomen en vruchten
en hemels met helblauwe luchten.
Maar toch was hij niet blij,
want geen één schilderij
bracht hem meer op dan klagen en zuchten.

Hij wou toch zo graag exposeren,
maar kenners die gingen beweren:
“Je staat met je kunst
niet in het minst in de gunst.
Het wordt tijd dat je iets anders gaat leren.”

“Jouw werk trekt te veel op Van Eyck en
wie wil dat nog gaan bekijken?
Je schildert een koe
veel te veel als en koe,
en geen mens zal daarvoor nog bezwijken.”

De schilder die zulks aux sérieux nam
dacht plots, toen hij eens in de zoo kwam:
“Ik schilder een aap
met de neus als een raap,
en een kaalkop als die van mijn buurman.”

Hij ging naar een winkel van dieren
en hij kocht daar een aap met manieren.
Maar eens bij hem thuis
was het niet meer zo pluis.
Toen het beest aan de luchters ging zwieren.

In plaats van daar braaf te poseren
ging ’t aapje zich dan amuseren.
Hij nam een penseel
en begon met wat geel,
groen en blauw heel het doek vol te smeren.

De schilder nam zulks nogal licht op
en hij zette zelfs een blij gezicht op.
Hij dacht: “Als het pakt,
neemt men dat voor abstract,
en succes komt: ‘k verwed er mijn nicht op."

’t Succes kwam en gaf zelfs veel rente.
het werd zomer en herfst en weer lente.
De aap kletste door,
kreeg bananen daarvoor
en de baas incasseerde de centen.

Hij kon er kastelen van bouwen,
en er meiden en knechten op houden,
omdat door onze knaap
menig mens voor de aap,
en zijn aap voor een mens werd gehouden.