Ik vond het onzin, maar ging mee,
omdat mijn man nu eenmaal ging.
Wat een gedoe voor twee
minuten zonsverduistering!
Met z’n allen uren staren naar de hemel,
zoveel mensen, het heeft iets raars.
Allemaal met van die stomme brillen,
tot het daglicht doofde als een kaars.

De maan at de zon op,
de nacht viel midden op de dag.
Bovenop een Franse bergtop
overviel mij plotseling een primitief ontzag.

Van tevoren dacht ik: ‘Shit,
dat ik hier nou tussen sta:
lawaaierige mensen
uit Reims en Appelscha!’
Maar opeens was alles stil en aardedonker.
In het dal kraaide een haan.
Voor de angst die toen ineens omhoog kwam,
had ik geen verklaring en geen naam.

De maan at de zon op,
de nacht viel midden op de dag.
Bovenop een Franse bergtop
werd ik overweldigd door een primitief ontzag.

Ik vond mezelf altijd zo nuchter,
maar zag die dag daarvan de achterkant.
Want de maan verduisterde toen niet alleen de zon,
maar ook mijn zogenaamd gezond verstand.

De maan at de zon op,
de nacht viel over Epinal.
Bovenop een Franse bergtop
voelde ik hoe de aarde raasde door een onmetelijk heelal.