Een straat, zoals veel straten in veel steden,
een lange armoestraat die wordt gemeden
door de gemeentereiniging.
Een straat uit vele in de schemering.

De straatverlichting zwiept aan hoge draden.
Een claxon krijst. De stemming is geladen.
Het is veel erger dan weleer,
want kinderstemmen hoor je hier niet meer.

Waar je de kinderen helder hoorde roepen,
is het nu stil. Hier staan tot op de stoepen
auto’s krankzinnig dicht opeen.
Daar kan geen dieffie met verlos doorheen.

Dit schemeruur, dit uur zo uitgelezen,
voor wie heel jong is en op straat wil wezen,
is leeg door het blikken schrikbewind.
Geen lach meer en geen roep, geen enkel kind.