De ochtenden zijn kil en koud.
De warmte waar ze zo van houdt,
is uit haar bloed en uit haar bed verdwenen.
Ze kijkt naar buiten en ze beeft:
de zon met milde warmte heeft
een jaar geleden voor het laatst geschenen.

Ze draait zich om en soest nog wat,
wat vagelijk beseffend dat
een nieuwe dag op het punt staat te beginnen.
Ze kijkt eens naar de lege plek,
haar handen strelen over het dek.
Nooit zal ze meer een andere man beminnen.

Om twaalf uur is ze kant en klaar:
een peuleschil, die flat van haar,
hoewel haar handen nu en dan wat beven.
Ze eet, terwijl ze denkt aan hem,
een sneetje brood met kersenjam
en gaat de kat wat verse brokjes geven.

Dan zit ze peinzend in haar stoel
te leven zonder enig doel.
De lange middag sluipt haar kamer binnen.
Ze mompelt soms wat voor zich heen.
Dat mag ze, want ze is alleen.
Nooit zal ze meer een andere man beminnen.

Om vier uur zet ze maar weer thee:
ze doet nog aan gewoontes mee.
De poes zit in zijn mandje weggedoken.
Geleund tegen het aanrecht aan
blijft ze een paar minuten staan
en ze besluit vandaag maar niet te koken.

Nadat ze eerst haar kopje wast
en terugzet in de keukenkast
loopt ze met kleine stapjes weer naar binnen.
Ze schikt een kleedje op 't dressoir,
een leeg en nutteloos gebaar.
Nooit zal ze weer een andere man beminnen.

Daar zit ze weer en kijkt eens rond,
een traan loopt langzaam langs haar mond.
Geen mens zal haar nog ooit op handen dragen.
Ze ziet de foto op de schouw.
Ze denkt verward: 'Was dat 'm nou?'
Het beeld begint ondragelijk te vervagen.

Een snikje, maar ze huilt niet echt.
Ze hebben het haar nog gezegd:
ze moet die sombere buien overwinnen.
Ze neemt een handwerk en ze breit;
heel langzaam, want ze heeft de tijd.
Nooit zal ze weer een andere man beminnen.

Het is zeven uur, de avond wacht.
Nog even en het is weer nacht.
Ze wast met lome handen een paar borden.
Ze zet de televisie aan:
het is sport. Dat laat ze dus maar staan,
omdat dat een gewoonte was geworden.

Dan wordt de kachel laag gezet.
Het is elf uur, ze mag naar bed.
Ze laat de kat naar buiten en naar binnen.
Het bed is kouder dan ze dacht
en niemand kust haar goedenacht.
Nooit zal een andere man haar meer,
nooit zal een andere man haar meer,
nooit zal een andere man haar meer beminnen.