Ik ben met mijn gedachten graag alleen,
maar van die rotgeluiden drenzen erdoorheen.
Gruwelijk dichtbij tegen een muur
hoor ik het boren van een buur
of ik hoor honden aan het jengelen, daarbuiten.
Kon je je oren maar net als je ogen sluiten.

Op straat is er de hel van het verkeer
en in ons huis daar stofzuigt moeder heen en weer
en in de klas gaat op het bord
een krijtje waar ik naar van wordt,
dus het lawaai is toch al nergens meer te stuiten.
Kon je je oren maar zonder je handen sluiten.

Laatst mocht ik eens een keertje met de trein.
En denk maar niet dat er daar geen geluiden zijn:
een vrouw die hoest alsof ze stikt,
een kind dat met een asbak klikt,
een man die zenuwachtig trommelt op de ruiten.
Kon je je oren maar net als je ogen sluiten.

Ze weten thuis dat ik het niet hebben kan,
dus slaan ze keihard met een deksel op een pan.
Of ik word weer eens weggepest
door die James Last met zijn orkest.
Dan heeft mijn broertje dus weer lol met zijn kornuiten.
Kon je je oren maar zonder je handen sluiten.

De meeste mensen zijn aan dat kabaal
al lang gewoon geraakt. Ze vinden het normaal.
Ze vinden dat gedoe van mij
maar flauwekul, aanstellerij,
omdat hun oren van die herrie niet gaan tuiten.
Kon je je oren maar net als je ogen sluiten.