Hij loopt doelloos door de straat
Niemand die nog met hem praat
Als een schaduw van de man die hij eens was
In het schrille neonlicht
Staat de pijn op zijn gezicht
Nu loopt hij gebogen in een oude jas
Al z’n vrienden is die kwijt
’t Is daarom dat hij zo lijdt 
Als ‘m zagen liepen zij zo langs hem heen
’t Ging toen heel snel bergaf 
Niks gedaan en toch een straf
Zo zijn mensen, mensen lieten hem alleen

Hij wilde overleven maar het leven was te hard
Soms lukte dat heel even maar dan raakte hij verward
De zon wou maar niet schijnen, verteerd door eenzaamheid
Schreef hij in een klein briefje een paar woorden, ’t was m’n tijd

Mensen houden niet van verliezers 
Daarom heeft de sterkste altijd gelijk
Mensen willen winnaars zien 
Desnoods moet dat dan maar over een lijk
Hij had geen gave, geen talent 
Eerlijk tot op de euro cent
Maar daar wordt alleen geen eer meer mee behaald
Maar een mens blijft toch een mens
Is voor armoe dan geen grens
Soms is iemand zonder eigen schuld verdwaald
Denkt er iemand aan zo’n stakker
Niemand ligt er nog van wakker
Maar we leven samen toch onder een zon
De maatschappij die zegt eerst ikke 
En de rest die mag dan stikken
’t Is vallen en weer opstaan tot hij niet meer kon

Hij wilde overleven maar het leven was te hard
Soms lukte dat heel even maar dan raakte hij verward
De zon wou maar niet schijnen, verteerd door eenzaamheid
Schreef hij in een klein briefje een paar woorden, ’t was m’n tijd 

Hij wilde overleven maar het leven was te hard
Soms lukte dat heel even maar dan raakte hij verward
De zon wou maar niet schijnen, verteerd door eenzaamheid
Schreef hij in een klein briefje een paar woorden, ’t was m’n tijd 
Schreef hij in een klein briefje een paar woorden, ’t was m’n tijd