Laat mij het zijn die overblijft 
wanneer je gaat 
Zo ben jij het die het wordt bespaard
Te zien dat winters blijven komen
Ook als wij ons niet meer kunnen warmen 
aan elkaar

Laat mij je overleven zij het niet te lang 
zodat ik je missen kan
En ik zal mij er van vergewissen dan 
dat het duister zuigt de leegte trekt 
niets ergers, dan te moeten wachten 
en toch klaar te zijn voor het vertrek

Laat mij het zijn die straks alleen ontbijt 
met stompe tanden naast de krant 
ik kom je dagelijks tekort sleep mij van spleen naar wee 
en wil vooral niet en wil vooral niet dat het beter wordt 
mijn lief mijn lief mijn lief mijn lief mijn lief

Laat mij het zijn
Laat mij het zijn
Laat mij… het zijn

Geef mij de rouw ik zal ze dragen 
voorbij mijn kunnen in alle koppigheid 
ik drentel door mijn al te lange dagen 
van kop tot teen gehuld in ochtendgrijs 
en ik zal drinken hoe wel ‘k het niet verdraag 
op ons dat we mochten eventjes bestaan

Geef maar aan mij die eenzaamheid 
en ik zal onbedaarlijk wenen 
wanneer ik met mezelf ga spelen 
aan ons denkend hoe het was, 
‘k zal van je dromen in detail 
en daarna komen, kapot gaan bovenal

Mijn lief mijn lief mijn lief mijn lief mijn lief

Laat mij het zijn
Laat mij het zijn
Laat mij… het zijn
Laat mij… het zijn

Ga jij mij voor maar in die domme dood
Ons bed ligt slechter dan het graf 
‘k zal naar jou tasten in de nacht
Jij wordt de leegte die mijn schoot niet past
Een mens een muur die duizendmalen horen zal 
hoezeer ik jou heb liefgehad