De polder moet wijke, wa wild'er on doeng
de machtigen ebbe gesproke
ge kund daaroem treure mor d'eilige poeng
eed altijd wette gebroke
ge moet dad aanveêrde, we staan in de kou
we wörre bespot en vernederd
toch dóe-g-et me pijn da' verbete gevóel
want m'n grutmóeder was van den Dóel
 
Oêt groeiden er kore, salaat en parei
waar a nae den beton lee te glaenze
en leefden er vogels in akker en wei
fazaente kalkóenen en gaenze
mor nae is 't er stil en zoe doêd as ne pier
ja zelfs de zon schijnd der doffer
en al zou ek wel wille da lot me ni kóel
want m'n grutmóeder was van den Dóel
 
Oêt bloeiden er velde daar achter den dijk
een zingend' oase van bloemme
en vlogen er bieë den euning te rijk
ik oêr ze nog ijverig zóeme
de bulldozers kwame, wij zagen et aan
gesust meh wa' vage beloftes
mor ik eb noêt geloêfd in diên duisteren bóel
want m'n grutmóeder was van den Dóel
 
Oêt ginge we dole in daverend licht
langs raende van zilvere dage
vergate de stad meh eur stiêne gezicht
en den tijd meh' z'n pijnlijke vrage
mor dan kwam de wet van 't losbaendig profijt
et licht van de dage verstoêre
en ik ang in de króeg meh nen tristige smóel
want m'n grutmóeder was van den Dóel
 
Ik gaan ier ni klage, da' zit der ni in
ne mens moet z'n onmacht bekenne
'k wil ni protestere, dad ee weinig zin
al versleet ek nog vijfonderd penne
want die ons regere, ze kenne de weg
oem later un aende te wasse
en ik draag vanbinne nen doenkere póel
want m'n grutmóeder was van den Dóel
want m'n grutmóeder was van den Dóel