Ik leefde mijn dagen 
zo goed en zo kwaad
as de goden me lieten betijen.
Dus heb ik mijn portie
gekregen van’t zoet;
het bitter was niet te vermijden.
De zaken van liefde bedreef ik naïef
en volgens de mode te rustig,
maar ik zat met die rust in een moeilijk parket,
toen a’t die affaire begon;
mijn wilde partie met de technologie;
Marilou van de sexlelefoon.

Ik leerde ze kennen,
gelijk a’t dat gaat,
met een foute verbinding te draaien.
“Hallo” sprak een stem,
wat een stem! Wat ‘ne sound!
En op slag was den deze naar d’ haaien.
Heur keel was ‘ne cocktail
van pittig en zwoel;
Marilyn en marlene versmolten,
en woorden van bloesem
met een heidens parfum,
gestrooid op een vochtig gazon,
bevruchtten mijn oor ‘lijk een bezige bie;
Marilou van de sextelefoon.

Zo dreven mijn dagen
in zwoel’ erotiek;
ik had de verlossing gevonden.
Den helderen asem
van sex en techniek;
hij was me door toeval gezonden.
Al was ‘t maar een deeltje,
een stuk van die vrouw,
dat kon me geen ballen verdommen,
want in dat geluid,
in die taal van satijn,
bezat ik de zon en de maan.
Ze kleurde mijn dromen met hemelse pijn
Marilou van de sextelefoon.

Maar dan kwam de waarheid
met nuchter geweld
mijn vredige lusten verhangen.
Want ik hoorde ‘ne man
die me zei: “marilou?
die is er niet meer, z’ is vervangen.
D’r komt er ‘ne nieuwe, ‘ne superrobot
die minder verstookt dan den eerste.
Dus belt maar eens terug tussen dit en een week;
dan is d’ installatie gedaan”.
En dat was de dood van mijn liefste godin:
Marilou van de sextelefoon.