De ziêman zukt nen orizon
e laend vörbij de bare
wor a' de zörge ni bestaan
die nae z'n art bezware
 
En a vertrekt meh' volle móed
veriênigd meh' de ziê
versmolte meh' de staereglóed
en et kresse van de miêw
 
Refrein:
De ziêman, de ziêman, 't is oek mor ne mens
een dolende ziel in de nacht
de ziê is een leegte, geluk blefd ne wens
nen droêm waar de ziêman oep wacht
 
 
En goh' de ziêman langs de raend
van vremde witte straende
dan schrijfd de ziêman in et zaend
wa' zen ek meh' die laende
 
Wa' zen ek meh nen orizon
diên alted varder drijfd
onder et zwijge van een maan
die eure kring beschrijfd
 
De ziêman, de ziêman, 't is oek mor ne mens
een dolende ziel in de nacht
de ziê is een leegte, geluk blefd ne wens
nen droêm waar de ziêman oep wacht