De zeeman zoekt 'nen horizon, 
Een land voorbij de baren, 
Waar a't de zorgen niet bestaan 
Die nu zijn hart bezwaren. 
En hij vertrekt met volle moed, 
Verenigd met de zee, 
Versmolten met de sterregloed 
En het krijsen van de meeuw.

De zeeman, de zeeman, 't is ook maar 'ne mens, 
Een dolende ziel in de nacht. 
De zee is een leegte, geluk blijft een wens, 
Een droom waar de zeeman opwacht. 

En gaat de zeeman langs de rand 
Van vreemde witte stranden; 
Dan schrijft de zeeman in het zand: 
"Wat zijn ik met die landen? 
Wat zijn ik met 'nen horizon 
Die'n altijd verder drijft 
Onder het zwijgen van een maan 
Die heure kring beschrijft?" 

De zeeman, de zeeman, 't is ook maar 'ne mens, 
Een dolende ziel in de nacht. 
De zee is een leegte, geluk blijft een wens, 
Een droom waar de zeeman opwacht.