De oude bomen, zwaar en moe
Neigen naar de herfst toe
In deze lome zomer
En ik, die altijd lente dacht
Besef dat ginds de winter wacht
En voel me almaar lomer

Het kronkelpad over de hei
Brengt de horizon niet dichterbij
Welk pad ik ook had genomen
Maar alles wat ik tegenkom
Lag ooit achter de horizon
Ik zie wel wat gaat komen

De laatste stad opent haar poort
Ik wandel binnen, ongestoord
En door de smalle straten
Achter de wal aan de andere kant
Zie ik het ongerepte land
Van mens en dier verlaten

Dan zit ik neer en rust wat uit
Tevreden dat ik het halen kon
Want in de verte weet ik de eeuwig groene velden
Voorbij de laatste horizon