Als in de gauw men ging naar bed
Hoorde op de heuvel men zijn tred
Voor het ochtendkrieken ging hij heen
Op lange reis geheel alleen

Van wilderland naar westerstrand
Van woestenij naar heuvelland
Door drakenhol geheime poort
En donkere wouden liep hij voort

Van dwerg en hobbits , mens en elf
Al dan niet sterfelijk als vanzelf
Sprak hij de eigen geheime taal
En ook der dieren , allemaal

Een dodelijk zwaard , helende hand
Schallende stem , fakkel in brand
Een rug onder zijn last gekromd
Als pelgrim op de weg vermomd

Als wijze op een troon zat hij
Gauw boos , maar ook gauw lachensblij
Een oud man met gedeukte hoed
Met staf tot steun en grote moed

Al op de brug alleen stond hij
Trotserend vuur en schaduuw bij
Zijn staf brak op de harde steen
In Khazad - Dun ging wijsheid heen
             -------------------------------