Het ruisende riet

O ! t'Ruisen van het ranke riet
O wist ik toch uw droevig lied
Waneer de wind voorbij u voert
En buigend uwe halmen roert
Gij buigt ootmoedig nijgend neer
Staat op en buigt ootmoedig weer
En zingt al buigend t'droeve lied
Dat ik beminne o ranke riet

O t'ruisen van het ranke riet
Hoe dikwijls , dikwijls zat ik niet
Nabij den stillen waterboord
Alleen en van geen mens gestoord
En lokte t'rimpelend water na
En sloeg uw zwakke stafjes ga
En luisterde op het lieve lied
Dat gij mij zongt , o ruisend riet

O t'ruisen van het ranke riet
Hoe menig mens aanschouwt u niet
En hoort uw zingend harmonij
Doch luistert niet en gaat voorbij
Voorbij al waar hem t'herte jaagt
Voorbij waar klinkend goud hem plaagt
Maar uw geluid verstaat hij niet
O mijn beminde ruisend riet

Nochthans o ruisend ranke riet
Uw stem is zo verachtelijk niet
God schiep den stroom , god schiep uw stam
God zeide : Waait , en t'windje kwam
En t'windje woei , en wabberde om
Uw stam die op en neder klom
God luisterde .....en uw droevig lied
Behaagde god o ruisend riet

O neen toch , ranke ruisend riet
Mijn ziel misacht uw tale niet
Mijn ziel die van den zelven god
t'Gevoel ontving op zijn gebod
t'Gevoel dat uw geruis verstaat
Waneer gij op en neder gaat
O neen , o neen toch ranke riet
Mijn ziel misacht uw tale niet

O t'ruisen van het ranke riet
Weergalme in mijn droevig lied
En klagend kome t'voor uw voet
Gij die ons beiden leven doet
O gij die zelf de kranke taal
Bemint van eenen rieten staal
Verwerp toch ook mijn klachte niet
Ik ! Arme kranke klagend riet
           ------------------