Mijn zelf verzonnen diep verdriet,
wordt tot plastic ongemak.
Nu ik je zie,
met slangen in je neus.
En haren die er niet meer zijn,
een lijf vol anarchie.
En nu ik hier zo naast je sta,
zie ik de omvang van verloren tijd.
Van waar ik niet van sliep,
of ruzie over maakte.
En verdronk in ijdelheid.

Ik worstel door mijn schaamte heen,
als je me vraagt hoe het nu met mij gaat.
Ik denk nog dit hoort eigenlijk andersom,
maar ik praat al en ben weer te laat.
Dat je dit nog hebben kan,
mijn overdosis onbelangrijkheid.
Of hoor je niets meer en denk je net als ik,
aan jou in mijn vergetelheid.

Vergeet me niet,
zoals ik jou vergeten ben.
En laat me niet,
met ogen die ik niet herken.
Vertel alsnog waar ik je niet naar vroeg,
dit keer is er tijd genoeg.
Hou me vast,
en vergeet me niet.
Zoals ik jou vergeten ben.

En zelfs nu ik hier voor jou ben,
vraag ik toch weer iets voor mij.
't Verbaast mij meer dan jou misschien,
ben jij mijn schaamte al voorbij.
Is dit altijd zo geweest,
en zie ik het zelf nu als laatste pas.
Dat ik van alles wat dichtbij,
zo met mezelf bezig was.

Vergeet me niet,
zoals ik jou vergeten ben.
En laat me niet,
met ogen die ik niet herken.
Vertel alsnog waar ik je niet naar vroeg,
dit keer is er tijd genoeg.
Hou me vast,
en vergeet me niet.
Zoals ik jou vergeten ben.


(c) Tekst en Muziek: Richard Kemper en Remco Veldhuis