Hij is de zomer voor mij
In de herfst brengt ie zomaar de zon dichterbij

Als regen met bakken uit gitzwarte lucht
En de wind uit het oosten niet draait
Als de grond onder mij barst en kraakt vloekt en zucht
En alles hier 
Snakt naar een strakblauwe lucht

Dan komt ie beneden en kijkt ie me aan
Alsof het nu pas begint
En als ie mijn hand pakt en zegt kom we gaan
Dan lijkt er 
Niets anders meer te bestaan 

Hij is de zomer voor mij 
In de herfst brengt ie zomaar de zon dichterbij 
En zelfs in de winter weet hij
Waar de lente nog ergens verstopt zit in mij

En als ik niet weet waar ik het zoeken moet
Ik zie niet eens een begin
Als mijn schouders eronder het even niet doet
En niets komt
Zomaar vanzelf wel weer goed  

Dan stelt ie zo’n vraag die nog niemand verzon
Omdat ’t nou eenmaal zo is
En heeft ie op elk antwoord weer een waarom
Dan blijkt die vraag  
Achteraf lang niet zo stom

Hij lacht, hij dramt, hij speelt, hij zeurt 
Hij wacht nu al zo lang  
Hij stampt, verveelt, hij zweeft, hij kleurt
En kust opeens mijn wang