Geboren uit je dijen, gehangen aan je borst

en op al je mooie kleren, heb ik wel een keer gemorst.

Naar school, je bleef maar zwaaien, de juffrouw die is stom.

Nieuwe boeken, samen kaften, het antwoord op een som.



En ja, ik val op meisjes, maar ik ben daar nog niet aan toe.

En ik eet ook wel gezond mam, ‘k ben gewoon een beetje moe.

Een echt pak met een stropdas, een bandplooi met een vouw.

Mijn god wat is ze mooi hè, kijk mam dit wordt m'n vrouw.



M'n moeder heel m'n leven, maar ineens zorg ik voor jou.

In een huis vol oude moeders, van man tot zwakke vrouw.

Je bent zo oud geworden, maar wat de arts ook beweert.

Ik kan het in je ogen lezen, de tijd is omgekeerd.



Je dijen lopen met een rekje, een piep klinkt uit je borst

en op al m'n schone kleren, heb je wel een keer gemorst.

Als ik ga dan blijf ik zwaaien, de zuster die is stom.

Boeken blijven ongelezen, want je vingers… ze staan krom.



't Gaat heel goed met de kinderen, nee, daar zijn zij nog niet aan toe.

Je krijgt hier goed te eten, waarom ben je dan zo moe?

Met de dagen word je zwakker, de pijn die breekt je op.

't Zit door heel je lichaam, hier kan geen kus meer tegenop.



Je kijkt maar ziet me niet, de hele dag in ademnood.

Ik ben je aan 't verliezen, Mamma… ga niet…