Dezelfde kroeg. Hij komt er elke week twee keer rond middernacht
Nieuwe gezichten op de dansvloer, oudgedienden aan de bar
Hij verzuipt zijn laatste briefgeld en vergokt zijn laatste munt
En als iedereen straks gaat dan heeft de eenzaamheid het weer op hem gemunt
Tijd verstrijkt, maar niets gaat voorbij

Hij spuugt verdriet in de daarvoor bestemde pot
Alle open deuren vallen voor hem keihard in het slot
Het sluit hem op in deze stad, waar de huizen om hem lachen
Waar de ochtend als een koude natte deken altijd op hem heeft gewacht
Tijd verstrijkt, maar niets gaat voorbij

Ooit gaat hij weg, weg van hier, weg van de stad
Ver van de blikken van de ander, die ooit dezelfde was
Naar het verste land dat hij verzinnen kan
Naar de overkant

Hij weet dat er een weg is en hij bouwt zo hard hij kan
Naar die overkant, maar de brug is nog niet af
Hij zoekt de stenen in de stegen, alle stegen lopen dood
Hij verkent verboden straten in het licht van het schaamteloze rood
Tijd verstrijkt, maar niets gaat voorbij

Ooit gaat hij weg, weg van hier, weg van de stad
Ver van de blikken van de ander, die ooit dezelfde was
Naar het verste land dat hij verzinnen kan
Naar de overkant

Waar de tijd verstrijkt en vroeger voorbij is
Het heden van hem en de toekomst nabij
Waar de tijd verstrijkt



(c) B.Sanders/T.Driessen