Een nostalgische remix met een donker randje

"Mary Boone" is niet zomaar een liedje; het is een genre-buigende verkenning. Het nummer verweeft bekende Vampire Weekend-thema's: de angstige energie van 'Modern Vampires' is verweven met de speelse instrumentatie van 'Father of the Bride'. Stel je een downtempo "Ya Hey" voor met een elektronische puls uit de late jaren 90.

Sonisch gezien is het een maximalistisch feest. Een heldere pianomelodie danst met een gesamplede Britse R&B-track, allemaal onderbroken door dramatische koorzang. De downtempo drumbeat creëert een gevoel van melancholie, een schril contrast met de speelse energie van de instrumenten.

Tekstueel worden de zaken cryptisch. Het nummer, vernoemd naar een in ongenade gevallen kunsthandelaar uit New York, biedt meer dan alleen een biografie. De woorden van Ezra Koenig zijn poëtisch en zinspelend en verwijzen naar architecturale stijlen, religieuze iconografie en zelfs mystieke praktijken. Dit creëert een gevoel van verlangen naar vervlogen tijden, een door de tijd verloren New York City. De thema's verdiepen zich in liefde, verlies en de altijd aanwezige jacht op geld en laten een bitterzoete nasmaak achter.

"Mary Boone" is een groeier, geen showstopper. Het vereist herhaaldelijk luisteren om de complexiteit ervan ten volle te kunnen waarderen. Voor Vampire Weekend-fans die op zoek zijn naar iets nieuws en intrigerends is dit een sonisch avontuur. Maar als je op zoek bent naar een instant radiohit, moet je misschien je verwachtingen bijstellen