Når vibå e komen, og vårsolå blør

- over havet – ved bligredagsleitet;

då ungdommen vaknar – og barndommen dør;

og rett mange dei ynskjer – og veit det.



Ein held om ei ung og ei jentemjuk hand;

når han går heim frå helgenattsdansen.

Og guten ho leier er heit som ein brann,

men han fryse – i solrenningsglansen.



Og ingen veit heilt kvar dei gjere seg av,

for dei fotlette fara i snøen,

vert vaska av regn som sig inn i fra hav 

- og snart skine det grønt over bøen.



Hald i handa mi du.

Hald meg tett innte deg.

Hald meg slik at eg kjenne eg leve!



Det kveldest så – etter ein vårvarme dag,

og foreldra spøre – og ber enn.

Men det bryr ikkje dei to som søve i lag

- og no sige det natt over jæren.



Slik ligge dei fredfullt og søve dei to

- dei som no er dei enaste rette –

- med hender som famnar, men ligge i ro

- dei er kvinne og mann etter dette-