Na dat dunne laagje woede 
Zat er nog een beetje pijn
Daarna kwam nog het vergeven
En dan zal het over zijn
Waar je vaak aan liep te denken
Waar je niet door slapen kon
Maar door die donkere wolken
Zag je eindelijk weer de zon

Ligt er wat je ooit gedaan hebt als een steen op je hart
Wacht met praten niet tot morgen
Want het maakt je maar verwart
Alles is toch uit te leggen
Het kan niet zo erg zijn
Kijk elkaar maar in de ogen
Ook al doet het even pijn

Praten, praten
Want zwijgen is een wond die door de tijd niet helen zal
Praten, praten
Een woord is soms het slot waarop jouw sleutel passen zal

Wat je zolang hebt verborgen
Lijkt verloren in de tijd
Maar het knaagt nog diep vanbinnen
En je merkt dat het niet slijt
Maar door simpel een paar woorden
Op dat juiste tijdsmoment
Is er vaak veel goed gekomen
En je bent weer wie je bent

Als er woorden zijn gesproken
Die de ander horen wil
Is het dikste ijs gebroken
En dan wordt het even stil
In die stilte kun je voelen
Dat je hart weer open gaat
’t Is een wonder van vergeven
Daarvoor is het nooit te laat

Praten, praten
Want zwijgen is een wond die door de tijd niet helen zal
Praten, praten
Een woord is soms het slot waarop jouw sleutel passen zal