In 't zuide van oos lèndje,
ligk mien deierbaar Limburgs landj,
wo ich leip aan mooders hèndje,
wo ich sjpeelde in de zandj.
In 't Limburgs landj gebaore,
höb ich dao mien hart verpandj,
durf ouch ummer te verklaore:
greutsj bèn ich op 't Limburgs landj. 

Mien deierbaar zuide, dònker is dien mien.
Toch brings doe mich gelök en zònnesjien. 

Es de eesjte zònnesjträölkes,
danse op 't Limburgs veldj,
es me sjtaok de lètste käölkes
en de zjwerbel lente meldj.
Brink me frisj geplökde ketjes
nao ein krutske op de hei,
en dan zink hie ein gebedje,
't eesjte veugelke van mei. 

Mien deierbaar zuide, dònker is dien mien.
Toch brings doe mich gelök en zònnesjien. 

Wo ich later in mien laeve,
ouch nog waal èns kòmma zal,
't zuidersjoon kan neemes gaeve,
want dat geit mich baovenal.
Ich toesj mit eine wolkekrabber,
noch mien gaegend nog mien hoes,
want wo de grote sjtadsvlag wappert,
dao vuil ich mich gaar neit thoes. 

Mien deierbaar zuide, dònker is dien mien.
Toch brings doe mich gelök en zònnesjien.