Ik sta weer voor m’n stamcafeetje
waar ik met m’n vrinden zat
Halve dagen halve nachten
Het was of de klok geen wijzers had

Stef en Eppo en Guus en Gerrit
Oh, wat gingen wij tekeer
Maar da’s een hele tijd geleden
Ze zijn er alle vier niet meer

En ik zie dezelfde tafels als ik er naar binnen stap
De kast van Koos met de medailles
En de telefooncel bij de trap

D’r staan nog steeds diezelfde stoelen
Dezelfde spiegels ook, jawel
Maar ik kan het sfeertje niet meer voelen
Wat ik er voelde met dat stel

Ik zit weer aan dezelfde tafel
En ik kijk wat wazig naar mijn bier
Maar dan ben ik niet meer in m’n eentje
Nou zijn ze er toch weer alle vier

Gerrit met zijn borsalino
Guus met zijn geruite pet
Eppo, een tweede Valentino
Stef met zijn eeuwige sigaret

We heffen het glas
En we zingen even uit volle borst: we zijn niet bang
Want onze vriendschap is gebleven
Langer dan een leven lang

De ober dooft het laatste lichie
Dat voor me op de tafel staat
En ik wankel naar de deur toe
En dan sta ik alleen op straat

Ik sta weer voor m’n stamcafeetje
‘t Is net of er iets van binnen lacht
Het was weer even oude jongens
Neuriënd loop ik door de nacht

En een lieve stem roept als ik thuiskom
En ik sta te rommelen aan het hek:
Waar was je nou
En ik roep bedremmeld:
Ik was in de hemel, vind je het gek, hik