gewoonte neemt de overhand
we worden arrogant
we vluchten naar het platteland
de stille kant de wegzink kant

gewoonte heeft ons afgeleid
we zinken weg in mei
we spelen op de boerderij
de eeuwigheid de trommeltijd
daar komen we dichterbij

gewoonte is ons weer getrouw
we kerven in het hout
we stappen richting samen oud
we zijn al heel gelouterd
straks trouwen we dat zullen we