U kunt niet aan me zien; ik ben een dame
Maar ik heb iets, o ja, ’t is reuzemal
‘k Weet niet of ik me er voor moet schamen 
En ook niet of het ooit veranderen zal
Ik weet hoe het hoort; ik ken de etiquette  
Ben opgevoed van kaasdun tot bon ton
M’n moeder had dat hele rechte nette
Van duizend dingen die je niet doen kon

Maar zie, ze is languit van de trap gevallen
Toen ik een kleuter was van bijna vier
En dagen lang, zegt men, deed ik niks anders
Dan naar haar wijzen, gierend van plezier
Ik was niet wreed. Dat moet u echt niet denken
Ma viel niet hard, maar was het meest van streek
Dat ik als kind zo moeder zo kon krenken
Door het uit te gieren, als ik maar naar haar keek

En dat heb ik nou sinds mijn jeugd gehouden
Wat gek dat ook zo’n trauma kan bestaan
Maar dat vind ik ervan het meest benauwde
Ik trek dat vallen steeds van mensen aan

Ben ik ergens op een bruiloft, glijdt de vader van de bruid
Net voordat het feestmaal aanvangt door z’n nieuwe schoenen uit 
 
Ik word op slag gek van de lach. Dan raakt ook ieder m’n gedrag
‘k Verstop m’n hoofd in m’n servet wanneer men zich aan tafel zet
En neemt zo’n man dan nog het woord van  “waarde kinders” en zo voort
Dan lig ik snikkend in m’n bord, waardoor die man zo woedend wordt
Dat hij zich in z’n speech verslikt dan wordt er luid door mij gehikt
Gehuild van ’t lachen en geschaterd 
En moet ik weer ontijdig maar wel gierend het diner verlaten

Toen m’n man ging promoveren. Jep, ’t was m’n eigen man
‘k Weet niet of het door de spanning of een losse loper kwam
De promotie zou beginnen. Professoren kwamen binnen
De pedel die stampte nauwelijks met z’n staf
Of m’n man gleed van het spreekgestoelte af
Ondanks m’n promotiehoed hield ik me zelfs toen niet goed
Ik zat slap van het lachen op de eerste rij
Als ik m’n man maar aankeek, kwam ik niet meer bij
Heel z’n rede heb ik weggeschaterd. Door mij werd heel de plechtigheid verwaterd  
Tot ik wankelend da aula heb verlaten zoals mijn man mij deed na die fatale dag

De echtscheidingsrede : “mentale wreedheid door gelach”
De scheiding zou eerst worden uitgesproken
Ik was heel ernstig, heus 
Op zo’n moment, nietwaar, als dan je huwelijk wordt verbroken
 De rechter, laat, kwam haastig aangerend
Hij was te dik, de vloer te glad gewreven
Toen lag hij, edelachtbare, op de grond
Nou daar is toen m’n man ook in gebleven
En daarmee was ons huwelijk weer gezond