Ik ging naar je toe met lood in mijn schoenen
ging ik naar je toe en ik keek je aan
Ik wilde het zeggen, ik moest ‘t je zeggen
maar toen ben ik opeens weer naar huis teruggegaan
omdat ik had nagedacht en mijn verstand zei dat ik
wie weet misschien wel voor schut zou hebben gestaan
want stel dat ik wel van jou hou, maar jij niet van mij
Laat maar, laat maar

Ik ging naar je terug met knikkende knieën
ging ik naar je terug, ik heb ‘t gedáán
Wat ik je moest zeggen zei ik maar zo’n beetje
’k was eigenlijk amper te verstaan
omdat ik had nagedacht en mijn verstand zei
dat ik de tijd er eerst maar es overheen moest laten gaan
Zoals golven over het zand, zoals een nachtvorst over het land
Laat maar, laat maar, laat maar

Maar toen opeens waren de rapen gaar
‘k Móest naar je terug en toen stond ik daar
met chardonnay en zalmtartaar want ik dacht:
dan maak ik het eerst een beetje gezellig!
En je keek me aan en je gaf me je hand
En die hand zette m’n hele lichaam in brand
‘Weet je, ik moet je wat zeggen’ zei ik maar zo’n beetje
wat jij toen al niet meer verstond, want jij riep
dat jij meer van me hield dan de vrouw van de sultan van Bagdad van de sultan van Bagdad en je kuste me
vol op mijn mond en de wereld werd plat

Ik ga naar je toe met lood in mijn schoenen
ga ik naar je toe, dan is ‘t maar gedaan
Ik ga het je zeggen, ik ga het je zeggen
of zal ik maar weer naar huis…
Want stel dat ik wel van jou hou, maar jij
niet van mij, laat maar, laat maar, laat maar