Als een reusachtig schip voer jij door m'n leven
Jij kon mij liefde en voorspoed geven
Een heel eind gaan, vijf lange jaren
Dat wij spontaan gelukkig waren

Toch woog die weelde veel te zwaar
Je kreeg het weldra voor elkaar
Mijn vertrouwen te gaan schenden
Ik dacht dat ik je beter kende

Ik kan vergeven maar niet vergeten
Dat jij m'n leven hebt stukgereten
Jouw hete tranen doen mij niets meer
't Is naar de vanan, het doek valt neer

Soms wordt het mij wel eens te veel
Dan grijpt het plots weer naar m'n keel
Toch wil ik jou nooit meer terug
Want dit vergeet ik niet zo vlug

Al jouw brieven blijf ik steeds bewaren
En ik kan uren naar jouw foto's staren
'k Voel in mijn hart een helse pijn
Want het zal nooit meer als vroeger zijn

Ik kan vergeven maar niet vergeten
Dat jij m'n leven hebt stukgereten
Jouw hete tranen doen mij niets meer
't Is naar de vanen, het doek valt neer


(c) Tante Leen