Als ik nu omkijk naar mijn kindertijd
Denk ik met heimwee aan die mooie tijd
Weg zijn mijn dromen
Want tussen bomen
Een tuin vol rozen
Stond toen ons huis
Daar waar voorheen die mooie treurwilg stond
Is nu een straat
Zodat ons huis dat tussen rozen stond
Niet meer bestaat

Ik nam toen afscheid, maar met een traan
Ik kon niet geloven voorgoed weg te gaan
Die dag verdween iedereen uit mijn leven
Ik hield me kranig
Maar was liever gebleven
Ze lachten en zeiden:
"Moet je daar nu om treuren
Want daar in de stad kan je toch niks gebeuren
Je vindt daar alles wat je hier bij ons nooit ziet
Al wat de stad je straks te bieden heeft, vind je hier niet"

Toen ik die dag in mijn leven begon
Liep ik verloren tussen steen en beton
Geen van mijn vrienden, die dit ooit zal begrijpen
Ze hadden reden om mij te benijden
Geen van mijn vrienden, die ik ooit uit kon leggen
Wat ik ze al die tijd had willen zeggen
Er komt een dag dat ik terug zal zijn, wie weet wanneer
En op die dag, neem ik de eerste trein, sta ik er weer

De jaren verstreken en nu sta ik hier weer
Vergeefs nu op zoek naar mijn huis van weleer
Waar is nu alles?
Waar zijn mijn rozen?
Waar zijn mijn bomen?
En waar zijn mijn dromen?
Ik vind geen spoor van mijn vroegere vrienden
Ik zoek naar mijn huis, maar ik kan het niet vinden
Daar waar voorheen die mooie treurwilg vond
Is nu een straat
Zodat ons huis dat tussen rozen stond
Niet meer bestaat

Wie zegt het mij
Waar is het nu?
Wie weet
Waar is het nu?
Waar is mijn huis?
Wie weet
Waar is mijn huis?
Wie weet
Waar is mijn huis?
Toe, zeg het mij