De zon die heeft te kort voor jou geschenen,
de regenboog is grijs gekleurd, de dag is als de nacht.
Als een vlinder in de wind ben je verdwenen,
de wonden blijven altijd zout, en niets dat dit verzacht.
Ik ben moeg van de strijd, en geplaagd door de tijd,
ieder moment is nu een moment zonder jou.

Het geschreeuw van alle pijn, lijkt niet luid genoeg te zijn.
Het geluid van het verdriet valt in het niet todat het verdwijnt.
Er is zoveel dat ik zeggen wil, maar de klank laat mij in de steek.
Stilte is de taal die ik nu spreek.

Geweld heeft mijn levensritme verstoord,
dus geef ik geraakt maar ongeslagen de stilte maar het woord.

De wijzers van de klok kan niemand keren,
ook al wil je niet en kun je niet, je moet wel verder gaan.
Zelfs wanneer de storm voorbij is, en geluk zelfs aan mijn zij is, 
is ieder moment toch een moment zonder jou.

Het geschreeuw van alle pijn, lijkt niet luid genoeg te zijn.
Het geluid van het verdriet valt in het niet todat het verdwijnt.
Er is zoveel dat ik zeggen wil, maar de klank laat mij in de steek.
En stilte is de taal die ik nu spreek. (2x)