Hier zit ik dan, vriend.
Het is zestig jaar later.
De staat van de haat
is ten onder gegaan.
De wereld van toen
is vergaan met de jaren.
En nu zit ik hier,
daar
waar jij ooit hebt gestaan.

De liefde ze wandelt
nog steeds door het park,
in andere kleren,
met andere namen.
Het verlangen woont
nog steeds in het hart
en het zit meestal stil
voor de ramen.

De oorlog hangt niet
in de lucht zoals toen.
Zij ligt in de graven
voor anker.
Maar de honger naar macht
wordt nog altijd gestild
met het vlees en het bloed
van een ander.

De lente laat zien
dat het leven niet sterft.
Ik zit hier en ik zoek
naar een woord.
Zestig jaar later.
Parc Monceau.
En jij leeft
in mij…
voort.