‘k Em veur mijn liefken nen tandem gekocht,
t’es plezierig rijen en we leggen ons in den bocht.
We rijen naar den buiten, ver van de stad,
weg van de fabrieken, recht naar ’t boeregat.

Eens daar aangekommen, op de groene wei,
de bloemekes die bloeien en de boerkes die zijn blij.
Dan fluistert ze in mijn oor, “Kom isj dicht bij mij.”
Ze zegt, “Geeft me ne kus, geeft er mij twee, geeft er mij drei!”

Wer eten boerenbrood met witte en zwarte trippen,
t’es, potverdekke, ver â kinne van af te likken.
We spoelen alles deur met grote potten bier,
geeft er mij twee, geeft er mij drei, geeft er mij vier!

We slapen op de schelf, onder ’t warme stro,
ik en mij liefken en mijne velo.
We vragen veur te blijven on den boer zij wijf,
ze zegt, “Blijft er mor drei, blijft er mor vier, blijft er mor vijf!”

Mor eens den tijd gekommen, om nor huis te gaan,
we kommen van ons schelfken en doen ons kleren aan.
En terwijl da we ons veloken gaan pakken, … (bis)
zei ze tegen mij, tegen mij … (bis)
“Zouden w’ons broeiken ier ni bakken?”

‘k Em veur me liefken een schelfken gekocht.
t’ Es plezierig vrijen en we leggen ons in den bocht.
En hier op den buiten, ver van de stad
Spelen al ons kindjes buiten … (bis)
Met witte en zwarte trippen … (bis)
en veur ons deur ligt er een mat.