Het valt me zwaar om deze brief naar je te schrijven
nog zwaarder dan de jaren dat ik hier moet verblijven
tussen deze vier muren waar de nachten maanden duren
nooit eerder stonden jij en ik voor hetere vuren als nu
hoe gaat het schatje denk maar niet aan mij 
van als dat denken word je gek en ik kom toch niet eerder vrij
dan je zou willen gebruik je nog steeds van al die pillen
die de dokter aan je gaf om de stress te kunnen stillen
’s nacht op  m’n bed lig ik in ’t zweet te trillen
bang om in slaap te vallen want dan hoor ik je steeds gillen
in m’n dromen maar ik hoor alleen je stem 
je zoekt me in het donker maar je weet niet waar ik ben
want ik zit klem in de armen van het beest
en men is blij dat ik hier zit want buiten viert men feest
je wilde voor me knokken maar dat deed je tevergeefs
en nu zit ik machteloos hier en dat ergert mij het meest
wat er is gebeurt dat moest zo zijn moest zo zijn
maar pleeg ik opnieuw een moord dan is het om bij jou te zijn
want schatje…. 
ik pleeg een moord om weer bij te kunnen zijn
als de muren ogen hadden zouden ze zien dat ik hier weg kwijn
ik kwijn hier weg ik word hier gek van die pijn
en die pijn is die muren die constant om me heen zijn…

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk 
en in gedachten met je vrij
er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk 
want ik weet dat je lijdt….

Ik bel je op ik krijg niet jou maar het antwoord apparaat
ik wou je zeggen hoe het staat en weten hoe het je vergaat
’t is misgegaan dat weet jij en dat weet ik
ik heb een brok als ik slik en ’t is alsof ik stik
ik wil je hart weer horen kloppen je lichaam kunnen voelen
je bent de regen in de zomer die mij kan doen verkoelen
de dagen gaan voorbij en ik verslijt alleen de tijd
door te denken aan jou en m’n kleine meid
ik pleeg een moord om uit deze hel te kunnen komen
en weer één gezin te zijn net zoals in al mijn dromen
maar het steekt te weten dat ik moet wachten
ik heb je in m’n gedachten maar kan het leed niet verzachten
de muren komen samen en doen de ruimte vernauwen
ik kan ze niet tegen houden
ik heb geen kracht meer in m’n klauwen
ik moet hier weg want ik verga van de pijn
als de muren ogen hadden zouden ze zien dat ik hier weg kwijn
en sinds verleden week zit ik weer in de isoleer
ik sloeg weer een bewaarder neer en ging weer eens tekeer
ik pik hier niets van niemand meer ik trap ze uit hun sokken
ze zien me toch als ze vuil dus ze moeten me niet fokken
soms heb ik bloed aan m’n vingers en m’n knokkels
van het beuken op de muren met m’n vuisten schatje luister
soms denk ik, ik maak mezelf nog van kant
maar wat me daar van weer houdt is je de foto op de wand
want uit die foto put ik hoop en kracht
en als ik ’s avonds naar je kijk trek ik mezelf al op je
en in gedachten hou ik je vast echt
jij was degene die er altijd voor me was
niet m’n zogenaamde vrienden waarmee ik m’n poen verdiende
als ik hier niet zat was ik een helderziende
want ik kon nooit weten dat het zo kon zijn
dat ik fouten kon maken en niet meer bij je kon zijn schatje…