Eens toonde mannen zich je vrind, met de stem aangenaam.
En het woord jou behagend, eens was de liefde groots en blind.
En de wereld een lied, en het lied klonk uitdagend.
En op een dag ging alles mis.

Mijn droom ’t is lang geleden nou, de hemel blauw vol hoop en leven.
Een liefde die nooit sterven zou, een god die alles zou vergeven.
Toen was ik jong en onbevreesd, nog niet van werkelijkheid doordrongen.
Het leven was een zorg’loos feest, de wijn geproefd het lied gezongen.
Maar de tijger in de nacht, gromt als ingehouden donder, als hij hoop aan stukken scheurt en, jou droom tot schande maakt.

Een zomer heb ik hem gelooft, hij sliep naast mij ’t was als een wonder.
Hij heeft mij van mijn jeugd berooft, ’t werd herfst ik ben alleen ontwaakt.
Ik droom nog steeds dat hij zijn bruid, komt halen, ‘k wil em alles geven.
Niet alles dromen worden waar, niet ied’re storm kun je overleven.

Mijn droom zo anders dan de hel, waarin ik ben gedoemd te leven.
Waarin geen enkele hoop meer gloort.
Het leven heeft mijn droom vermoord.

Mijn droom.
Droom.
Vermoord.