De laatste tijd kom ik niet zoveel meer in New York, want ook de jaren '80
hebben gezorgd voor een onaangename primeur: een nieuwe ziekte, die ook
rondwaart in Nederland en waar ze nog geen vaccin voor hebben gevonden. Die
nieuwe ongeneeslijke ziekte, die zoveel jonge mensen van ons weghaalt, heeft
in New York zo genadeloos toegeslagen, dat als je door de straten loopt, niet
meer aan een depressie ontkomt.

New York is nu New York niet meer
Ik voel de pijn iedere keer

Eens zweefde Don over het New Yorkse asfalt
Beide benen op de grond vond hij te down
Een pierrot met een trombone
Hij had 't zelf verzonnen
En dan zei hij trots: "Ik ben de angel clown"
En Christopherstraat, het dakterras
Waar Luke voortreffelijk gastheer was
Op hun laatste wens hieven wij 't glas

New York is nu New York niet meer
Ik voel de pijn iedere keer

Steeds vallen onverhoeds weer nieuwe gaten
Maar niemand laat iets merken op het concert
Ach, beproefd is die methode
Zoals iedere trein met joden
In de oorlog door ons doodgezwegen werd
En waar ik me dikwijls op betrap
Dat ik 't adresboek open klap
Vergeefs... maar toch die naam niet schrap

New York is nu New York niet meer
Ik voel de pijn iedere keer

En toch kan je 'n glimlach niet onderdrukken
Als je aan die twee van zonnig vroeger denkt
Ze zijn vast boven weer begonnen
Hoor ik niet een hemelse trombone?
En de wijn smaakt dodelijk die daar de gastheer schenkt
Ik concentreer me en ik hoor
Het uitgebreide engelenkoor...
En ik weet zeker: Zij gaan door

New York, New York, een andere sfeer
Maar kom, ik moest maar 'ns weer