Daar ergens in de winternacht
in een ouw Antwaarpse steeg
daar houdt een vrouwke stil de wacht
bij een wieg en die is leeg;
Den droom die ze verlore ee
wa da ze ooit ee gehad
ze kreeg alleen de wonde mee,
Daar in de stille stad, daar in de stille stad.

Daar kwam ne zeeman oep nen keer
haar huizeke voorbij,
hij was gelant, nen echte heer,
en hij had kadokes bij;
Toen dronken ze nen nieve wijn
die zeeman was nen schat,
hoe konde zo naief nog zijn,
daar in de stille stad, daar in de stille stad.

En niemand kent er heur verdriet
de misere die ze had,
Alleen de regen valt verniet,
daar in de stille stad,
daar in de stille stad.

Dan is die zeeman weggegaan,
en begon veur heur tsjagrijn,
hij liet heur achter in de waan,
da ze ooit z'n bruid zou zijn.
Tot dat ze toen tewete kwam,
dat'm al een vraake had,
toch bleef ze wachte oep heur vlam,
daar in de stille stad, daar in de stille stad.

En niemand kent er heur verdriet
de misere die ze had,
Alleen de regen valt verniet,
daar in de stille stad,
daar in de stille stad.