Ich zeen gaer knappe maedjes, egaal oet welk land.
Dan ben ich neet te hauwte, ich zèt ze nao mien hand.
'ch Ben door de wol gewessje, dat kinse zwa waal zeen.
'ch Houd neet van sillecone, dao prik ich zwa doorheen.

Gaef mich noe mer zo'n maedje oet os eige limburgs land.
Die sjtraolt van vurig temperapent, zoa wie 'ne diamant.
Ich höb het al zwa dèks gezag, ich zegk het noe nog ins:
Het is neet te besjrieve, watse mit zo'n maedje kins.

Zo'n maedje hie oet Limburg, dat is toch zoa vertroewd,
dao is neet aan gesjleuteld, dao is niks aan verboewd.
Ze kinne mich bekaore, 'ch gaon door 't dölle heen.
Ich weit dat ich verlaore bèn, es ich weer zo'n maedje zeen.