In ut donker bèn ich neet bang,
doe geufs mich vrede, es ich onrustig bèn.
Druim ich sjlech, dan hilse mien hand.
Doe bès mien anker aan 't woeligste sjtrand.
En sjtaon de sjterre ins neet good veur os,
koester mien vrundsjap, laot mich noe neet miè los.

In de winter veul ich gein kou,
doe bès de daeke, die mien blood werm hilt.
Glij ich oet, dan bèsse wie sjnea,
doe bès mien boegbeeld in de ruigste zea.
Bèn ich blind, oet leefde of haat,
aopen mien auge, 't is noets te laat.

Oet 't aug, oet 't hart, altied weer is het waor.
Oet 't aug, oet 't hart, sjteis doe veur mich ummer klaor.
Laot dees kelk veurbiegaon aan mich,
want einzaamheid is es de sjtilte veur de sjtorm.

Veur 't laeve laup ich neet weg,
doe bès de have in rustiger water.
Es ich verdwaal, dan höb ich gein angs.
Doe bès mien bake, dao kom ich weer langs.
Twiefel ich, dan geufse mich mood.
Ich kiek nao de hemel en de sjterre sjtaon good.

't Is windsjtil.