Blief bie mich, tot de zon opgeit,
laot mich vannach neet allein.
Mörge zal alles angesj zin,
dan bleujt veur mich de woestijn.

Väol te lang bèn ich blind gewaes,
te väol tied höb ich toen versjpeeld.

Doe b'es de raegebaog, dae aan de hemel sjteit.
Doe geufs mien laeve kleur.
Zonger dich weit ich neet, is het daag of nach.

Vreuger leek alles zo gewoon,
Eedere daag een avontuur,
soms waor ich de richting kwiet,
doe gings dan vuer mich door het vuur.
Gluif het mich, ich höb geine sjpiet,
want leefde haet toch gein sjabloon.

Ich weit niks wat ich angesj zou doon,
blief bie mich.
Doe bès elke hartsjlaag waert.
Laot mich neet allein in dees zandwoestijn.