Het rusthuis 'De stilte' heet zo omdat 
daar geen herinneringen zijn 
geen weemoed en geen traan
geen vreugde en geen pijn 

Als trouwe bezoeker weet hij als geen
ander: wat ik haar ook vertel
vandaag kent zij me niet
maar morgen misschien wel

Diep in haar ogen 
ziet hij de vrouw
die ze was
vindt haar weer

en in zijn dromen
danst hij met haar
in het rond 
keer op keer
telkens weer

zij kijkt door het raam naar de bomen
in 't park en een man die zij niet kent
hij loopt daar elke dag
dat is ze zo gewend

ze schrikt als de stilte doorbroken
wordt door een stem die zachtjes
vraagt
hoe gaat het lieve schat?
hoe voel je je vandaag?

diep in haar ogen
ziet hij de vrouw
die ze was
vindt haar weer

en in zijn dromen
danst hij met haar
in het rond
keer op keer  
telkens weer

en in zijn dromen keert hij terug
weer naar toen
zo lang geleden-daar in het park-

gaf hij haar de eerste zoen