Liefde is blind
zei m'n moeder me toen was ik een kind
Ik geloofde echter niet wat ze zei
want ik had jou voor mij,
'k voelde me zo blij.

Zij had gelijk,
als ik nu in het verleden kijk.
Nee jij, je gaf nooit echt om mij
de woorden die je zei,
waren enkel schijn.

Ik ben echt ondersteboven.
Waarom moest ik je geloven?
Hij is niet de ware voor jou
is wat ik niet horen wou.
Ik dacht dat het kon.

Ik ben echt ondersteboven.
Hoe kon ik jou ooit geloven?
Goede raad nam ik niet aan,
ik zou er boven staan.
Wat was ik toch dom,
ik dacht dat het kon.

Je wilde meer dan een zoen,
dacht echt dat ik alles voor je zou doen.
Iedere keer vroeg je iets meer van mij,
tot ik een keer STOP zei,
en alles was voorbij.

Wie ik nu haat dat ben jij,
ja de woede, die verdrijft nu m'n pijn.
Nu loop je daar met haar hand in hand,
straks staat ze aan de kant,
achter mij in de rij.

Ik dacht dat het kon,
ik dacht dat het kon,
ik dacht dat het kon.