Denk je dat het helpt
Dat alle knopen in je buik
Zullen verdwijnen
Zullen verdampen
Als water in de zon

Denk je dat het helpt
Dat alle spinsels in je hoofd 
Zullen stilstaan
Als bomen in de grond

Je kijkt, je zwijgt, je dreigt, je blijft maar roepen van hoe stom ik was, hoe half leeg jouw glas, hoe dom en onvolwassen mijn idee van steeds maar groener gras
	
Je graait, je woelt, je draait, je voelt je zo verschrikkelijk alleen, je wilde da’k verdween en jij geen idee waar ik dan heen

Je vecht, verwijt zinloze tijd verstrijkt en niemand die iets wint, we staren ons slechts blind, herhalen zetten in een strijd die steeds opnieuw begint

Je spuugt venijn, je sproeit azijn, je repeteert m’n elke fout, en de tranen op je wangen die verraden dat je van me houd

Denk je dat het helpt
Dat alle knopen in je buik
Zullen verdwijnen
Zullen verdampen
Als water in de zon

Je knipt, je keurt, je snijdt, je scheurt en met je wrok en wringen zeg je al die stomme dingen, hoever moet ik gaan, hoever wil je me nog dwingen dan

Je zoekt, je grist, verliest, vergist, als een kat in’t nauw gedreven, probeer je mij de schuld te geven, laat los, laat gaan, ‘k heb jou toch ook vergeven 

	Je spuwt vuur, je bouwt een muur, waar je je waarheid achterhoudt
Waar je niemand meer vertrouwt maar zonder zon wordt ‘t toch veel te koud
	Je snikt, je huilt, achter boosheid schuilt een kwetsbaar mens
‘K heb maar een wens: ik wil je troosten want
               
 Ik mis je zo intens
Denk je dat het helpt
		
Vergeef me
Vergeef me nou gewoon
Vergeef me		
Vergeef me nou
Gewoon