Zeg maar ‘dag’ met je handje
tegen je pandje.
Zeg maar ‘dag lampekappie’,
‘dag wenteltrappie’.
Zeg maar ‘dag scheve gevel,
het spijt me, ze moeten je kwijt.’

Zeg maar ‘dag duiveplatje’,
‘dag binnenstadje’.
Zeg maar ‘dag ouwe troepie’,
‘dag blauwe stoepie,
jij verdwijnt in de nevel
van een voorbijgaande tijd.’

Nee, je geurde bepaald niet naar eau de cologne,
je rook meer naar vis en naar teer.
Elke zaterdag maakten ze boven me bonje
en gingen als beesten te keer.

Zeg maar ‘dag stamcafeetje
van tante Greetje’.
Zeg maar ‘dag leuke buurtje’,
‘dag lage huurtje’.
Zeg maar ‘dag Jordanezen’,
‘dag uitgeleefd feestgebouw’.

Zeg maar ‘dag autowrakken’,
‘dag kakkerlakken’.
Zeg maar ‘dag groentezakie
van ome Sjakie,
in een wereld als deze
is er geen plaats meer voor jou’.

Het geluid van die handkarren op kinderhoofies,
dat ging je door merg en door been.
Over twintig jaar zeggen ze heel filosofisch:
'Wat zonde toch dat het verdween!’

Zeg maar ‘dag’ met je handje,
‘dag’ met je handje,
‘dag apotheekie’,
‘dag winkelweekie’,
‘dag fijn publiekie’,
‘dag meelfabriekie’.

Zeg maar ‘dag blonde zussie’,
‘dag brievebussie’.
‘dag lekker stukkie’,
‘dag viadukkie’,
‘dag warme bakker’,
‘dag krentekakker’.
Zeg maar ‘dag’.