Onderlest kreeg ik toch zo de pest in
Van altijd maar honger en het enige wat ik
In mijn leven bezat is alleen maar die honger
En armoede in het dorp

Dus ik zoek mijn bezit bij elkaar
Dat is twee oude boeken, een hemd en een pet en een
Kromme gitaar
En ik klim in de bus en toen hobbelen maar

Ik weet echt niet meer hoe ik terecht kwam bij Copacabana
Maar ik zwalkte het strand langs in Copacabana
En ik keek naar de meiden, ze waren pikant

Jezus Christus, m'n buik ging tekeer
Ik liep honger te lijden
En god, wat een meiden, m'n lijf ging tekeer
Nog veel meer dan ik weet dat ik thuis wel eens deed

Is dat leven, het is om te huilen
Ik had wel eens even meteen willen ruilen
Van wie daar zo zat en zoop en maar vrat
Lijf aan lijf met een wijf

En terwijl ik jaloers zat te kwijlen
Bedacht ik: maar jongen, wanneer je maar honger moet lijden
Is thuis toch nog beter dan hier tussen het rijke gespuis

De muziek maakte mij fanatiek
Want dat beukende ritme, nou ja, dat verhit me
Pardoes ga ik zingen, m'n voeten gaan springen
Zo ging ik weer op reis

Jezus Christus, mijn buik nog steeds leeg
Het voelt alsof ik niks weeg
Het was alsof ik ging zweven
Naar huis waar het leven met armoede en al meer
Bevredigen zal
Want daar is niemand die wat heeft

En daar zie je geen wilde orgieën van rijke snoeshanen en Amerikanen
De bende die vreet van het geld waar het zweet
Van de armoede aan kleeft

Heus, we motten een eind aan die rottige misstanden maken
Met opstand en staken, we zullen 'm raken
Want hoe het worden zou, het kan nooit erger dan nou
Nooit erger dan het is geweest
Je bent hier minder dan een beest